29 października, sobota

Do celu rejsu, czyli Świnoujścia, zabrakło nam 18 mil. Północno zachodni sztorm nie pozwolił nam na wyjście z portu, ale spowodował piątkową, niemal całodniową, wycieczkę po Dziwnowie.

Niektóre przybytki wyglądały, jak z ery kosmicznej…

…,ale w wydaniu seksmisyjnym Ale ogólnie Dziwnów jest ładny (bo bez stonki).

Tu, w Dziwnowie, zakończyliśmy październikowy, przedostatni w tym roku, rejs Lady Meliny. W drodze z Pucka przepłynęliśmy w różnych konfiguracjach załogi niemal 242 mile w czasie prawie 53 godzin, w tym aż 44,5 godziny na żaglach. I informacja dodatkowa: nie było aż tak zimno, jak by wyglądało z perspektywy domowych pieleszy. Czekamy na załogę Styrka.

28 października, piątek

Na razie widok na nas jest tu: http://dziwnow-marina.webcamera.pl/ Jeśli chcielibyście, żebyśmy Wam pomachali, to wystarczy zadzwonić do nas. Pomachamy.

Dostajemy sporo ciepłych pozdrowień, co nam niewątpliwie się przydaje. Oto przykłady:

a potem śpijcie błogo”.

Autor ukrywa się pod inicjałami AL. Inny, o inicjałach ZS, przesyła pełen kosz:

——————————————————————————————————-

W każdym bądź razie cały czwartek płynęliśmy (to reminiscencje z wczoraj).

Płynęliśmy pod wiatr. A w zasadzie pod wiatr płynęła Lady Melina z dwuosobową załogą na pokładzie, która to załoga czasem przeszkadzała LM w tym płynięciu.

Ustawiwszy odpowiednio żagle nasza Lady nie potrzebowała nas na pokładzie, po prostu płynęła optymalnie. Tylko od czasu do czasu wychylaliśmy się z mesy sprawdzić, czy nikt inny nie stoi na przeszkodzie w tym żeglowaniu.

Tak o północy z czwartku na piątek dotarliśmy do Dziwnowa. Stanęliśmy przy zielonej główce nowej unijnej mariny przed mostem na Dziwnej.

26 października, środa

Nie na darmo w ostatnim wpisie napisałem, że to się okaże, dokąd nas wiatry poniosą. Zgodnie z planem płynąc z Ustki we wtorek mieliśmy dotrzeć do Darłowa i po raz pierwszy wpłynąć do portu za jasnego. Odebrane prognozy zniweczyły misterne zamiary i już na morzu zdecydowaliśmy - płyniemy dalej. Już po północy, czyli w nocy, ale w środę, czyli zgodnie z planem, wpłynęliśmy w główki portu. Jakiego? Prawidłowe rozwiązanie zagadki z tytułu to, tak! -  Kołobrzeg. Brawo! Prawda, że żeglarstwo jest ciekawe? Poszliśmy grzecznie spać.

Rano załoga postanowiła z żalem opuścić jacht. Tak, jak wcześniej Jacek, tak Boguś i Leszek postanowili wracać do żon i do pracy. Parę fotek na odjezdne. Dziękuję, wszyscy wykonali dobrą robotę.

Rejs nie znosi pustki, więc trzy godziny później zastąpił ich Maciek Luberadzki. Po zaształowaniu poszliśmy do knajpy. Trafiła się indyjska, czyli hinduska.

Zjedliśmy Daal Shorbę z Garlic Naan i samosy vege i nievege. W tym samym czasie z pociągu dostaliśmy sms „U nas żurek i schabowy”. Po tej rozpuście, jak zwykle, mimo zmiany załogi, poszliśmy grzecznie spać. Wspomnę jedynie, że skończył się prąd w abonamencie i przestał działać grzejnik z wentylatorem. Dobranoc.

25 października, wtorek

Tak, dopłynęliśmy wczoraj do Ustki. Znowu po ciemku. Niestety, nikt nas nie przywitał pod czerwoną latarnią, tzn. lewą główką wejścia do awanportu.

A poprzednim razem, cztery tygodnie temu, czekały tu na nas nie lada atrakcje. Ech, marzenia… Niestety wówczas nie wykorzystaliśmy okazji, więc się zemściło – musieliśmy stanąć longside przy zimnej Angelinie. Dwugodzinny nocny spacer z portu do miasta i z powrotem dał nam się tak we znaki, że z ulgą poszliśmy spać, jak niemowlaki. Ech…

Rano po kawie i śniadanku, dowiedziawszy się, że strefa 6 znowu jest zamknięta z powodu ostrzału do 14-tej (potem wojacy mają obiad), postanowiliśmy znowu zobaczyć miasto, ale za dnia. Smętnie spoglądaliśmy na drugą stronę kanału portowego, gdzie prężyła się latarnia morska.

Nie, nie będziemy nadkładać drogi, jak wczoraj! Niestety, trzy lata temu wybudowana nowa ruchoma kładka nad Słupią już się zepsuła. Toczą się spory, czyja to wina: kładki, czy niesprzyjających okoliczności? Wprawdzie od czasu do czasu ten most o kosmicznym wyglądzie łączy dwa spragnione siebie brzegi, ale to są tylko próby techniczne mające dać odpowiedź na trapiące mieszkańców i turystów pytanie, kto jest winien?

Wpadliśmy na genialny pomysł – mamy przecież własny transport wodny! Po uzyskaniu zgody z kapitanatu, zarządu portu i od bosmana odpaliliśmy maszynę i zatoczywszy penetrującą pętelkę po całym porcie stanęliśmy przy Wenecji. Mimo wadliwego mostu miasto sprawiło bardzo dobre wrażenie estetyczne. Oto ono:

Kupiliśmy jeszcze dwie wędzone makrele i dwa wędzone śledzie i tuż przed żołnierskim obiadem opuściliśmy przyjazne usteckie ustronie udając się dalej na zachód. Dokąd? Jak zwykle to się okaże.

24 października, wtorek

Port docelowy wpisuje się do dziennika jachtowego dopiero po dopłynięciu na miejsce, więc teraz już mogę napisać, że wczoraj wieczorem dopłynęliśmy do Łeby. „I tym razem znowu poszliśmy grzecznie spać”. No, może nie całkiem, ale spaliśmy do rana.

Rano Boguś załatwił bus i z żalem pożegnaliśmy Jacka.

Łeba okazała się bardzo zaangażowanym miastem, zarówno przed wiekiem, jak i obecnie.

Poszliśmy pospacerować. Morskie, rześkie powietrze zaostrzyło nam apetyt i wyostrzyło zęby, …

… więc ruszyliśmy na śniadanie, a następnie wolni, jak ptacy, ruszyliśmy już we trójkę dalej w morze.

23 października, niedziela

Myśleliśmy, że się wyśpimy – jak to w niedzielę. A tu o godz. 6.20 obudziła nas chmara. Okazała się chmarą osobników niespokojnie kręcących się po Ostrym. I ta chmara chciałaby sobie popłynąć na Ostrym na inną chmarę, chmarę dorszy. Niestety chmara wędkarzy z całej Polski i ich determinacja okazały się silniejsze od naszej garstki spokojnych żeglarzy. Cóż było robić? Grzecznie ustąpiliśmy.

Po kawie i nieoczekiwanie wczesnym niedzielnym śniadaniu poszliśmy na miasto.

Pogoda sprzyjała, bo nie padało. Ze względu chyba na zbyt wczesną porę handel podupadł. Musieliśmy spacerować.

Tradycyjnie, jak to w niedzielę we Władysławowie, poszliśmy w kierunku kościoła pw. WNMP. U progu gościnnie powitało nas Pepsi. Taka tradycja…

Przeszliśmy przez prawie puste sportowe Cetniewo i zeszliśmy na szeroką plażę. Nie ma to, jak nawdychać się jodu. Skorzystaliśmy zatem z tak rzadkiej dla nas okazji.

Chciałem również załatwić osobistą sprawę w kapitanacie, ale był zamknięty. Jak to w niedzielę.

W samo południe, po zgodzie bosmana portu, zdecydowaliśmy się na opuszczenie tego ciekawego, ale pustawego miasta. Jak to w październikową niedzielę.

Na spokojnej wodzie płyniemy do tej pory. A jest już wieczór…

22 października, sobota

Wczorajsza zupa rybna była tak znakomita, że namówiliśmy na nią dwóch następnych załogantów przybyłych rano do Gdyni – Leszka Gruszewskiego i Bogusia Kołacza. Przeszliśmy się po Skwerze Kościuszki, zobaczyliśmy tradycyjnie cumujące tam ORP Błyskawica i Dar Pomorza, ale też katamaran Gemini-3 Romana Paszke.

Tuż po południu ruszyliśmy na północny wschód i w okolicy Helu zaoczyliśmy wracającego z morza Zawiszę Czarnego. Płynąc wzdłuż Mierzei Helskiej nieźle nas wytelepał lekki baksztag na kąśliwej fali. W ten sposób znowu późnym wieczorem dotarliśmy do Władysławowa. W porcie w wydzielonym miejscu byliśmy jedynym jachtem, ale na tyle dużym, że musieliśmy stanąć nie przy przygotowanych pustych Y-bomach, a przy kutrze Ostry, który stał przy Kontradmirale, który stał przy nabrzeżu, które do tego było przystosowane.

„Po kolacji poszliśmy spać”.

21 października, piątek

Do Pucka przyjechaliśmy we dwójkę z Jackiem Optołowiczem z samego rana. Mimo kiepskiej pogody zwiedziliśmy naprawdę ładne miasteczko pełne kaszubskich akcentów, a w porcie zobaczyliśmy stojący jacht Eltanin - legendę Stpitsbergenu (tam widziałem go parę lat temu w Ny Alesund).

Przysiedliśmy na chwilkę na ławeczce z generałem Zaruskim.

Po uregulowaniu u bosmana należności za 3-tygodniowy postój i po pracach przygotowawczych ruszyliśmy na Zatokę. Minąwszy Głębinkę postawiliśmy żagle i ostrym bajdewindem lewego halsu popłynęliśmy na południe. Sielankę przerwała Straż Graniczna, uprzejmie prosząc o ominięcie zamkniętej na stałe strefy 15. To zaburzenie tylko nieznacznie przeszkodziło nam w dopłynięciu późnym wieczorem do Gdyni, gdzie stanęliśmy w marinie jachtowej.

Nie osiągnęliśmy zaplanowanych Górek Zachodnich. I dobrze, że tak się stało, bo zaczęło siąpić, a następnie padać. Poszliśmy do tawerny, w której, ze względu na okoliczności pogodowe, siedzieliśmy do zamknięcia. Po tym fakcie powstał nieco wcześniejszy wpis „Na razie idziemy spać po pysznej zupie rybnej”, bo na nic więcej nie było nas stać tego wieczora.

14 października, piątek

Piękna pogoda (jak na październik) i wschodnie spokojne wiatry mają utrzymać się do końca miesiąca. Od piątku 21-go organizujemy przedostatni tygodniowy rejs wzdłuż polskiego wybrzeża ze wschodu na zachód – z Pucka do Świnoujścia.

Mamy wolne koje i zapraszamy odważnych. Można płynąć na cały tydzień lub zaokrętować się w dogodnej chwili w odpowiednim miejscu. Harmonogram rejsu  przedstawia się następująco: