24 marca, niedziela

Wczoraj przed wieczorem dopłynęliśmy. W Hiszpanię trafiliśmy w miejscowości Palamos. Stanęliśmy w porcie rybackim mocując się z niesamowicie poplątanymi muringami.  Nikt nami się nie zainteresował, wszystkie biura były zamknięte na głucho – maniana. Trudno, musimy porzucić naszą Lady na pastwę niepewności jutra.

Lot do ojczyzny mieliśmy z Barcelony nad ranem. Problemem stał się transport na lotnisko. I tutaj udaliśmy się z prośbą do ojca chrzestnego. Okazał się nim Remigiusz mieszkający w Perpignan we Francji, który przedarł się nocą przez granicę i przybył do nas z pomocą. Dzięki jego nieograniczonej dobroci, zaradności i inwencji spokojnie dostaliśmy się na czas na lotnisko. Niestety nie za darmo – kosztowało nas to dwie konserwy gulasz angielski. Wszystkim się to opłacało, a ojciec był nad wyraz usatysfakcjonowany.

W ten niecodzienny sposób znaleźliśmy się teraz we czwórkę w pociągu relacji Kraków – Wrocław podążając do naszych kobiet.

W czasie niepełnego tygodnia przepłynęliśmy 330 mil. Na morzu byliśmy 76 godzin, początkowo pływając aż 42 godz. tylko na żaglach, a resztę, głównie przez Gulf of Lion, niestety na silniku. Bardzo dziękuję całej załodze, czyli Andrzejowi, Łukaszowi i Piotrowi oraz ojcu chrzestnemu Remikowi.

23 marca, sobota

Łukasz, jeszcze w piątek: „Z Tulonu wyszliśmy na ostatnią prostą naszego rejsu: ku wybrzeżom Hiszpanii”.

21 marca, czwartek

Nie wiecie? Otóż z Nicei wypłynęliśmy tradycyjnie tuż po południu i sobie popłynęliśmy tradycyjnie na genui. Znowu tradycyjnie przez noc zrobiliśmy kilkadziesiąt mil i rano stanęliśmy w marinie przy przepięknej wysepce Porquerolles.

Ciekawostką z innej beczki może być to, że do tej pory 99% czasu płynęliśmy na żaglach (żaglu), a silnika użyliśmy 15 minut do ominięcia skałek i przy manewrach portowych.

Dalej swoje przemyślenia postara się przelać na ekran monitora Piotrek już po dopłynięciu do Tulonu. Ale ponieważ nie chce mu się włącza się Łukasz.

„Następnego dnia po zwiedzeniu wzgórza zamkowego wyszliśmy z portu i znów obraliśmy kurs na zachód. Od początku aż do następnego dnia rano niemiłosiernie bujało. Część przysmaków trzeba było oddać morzu. Na szczęście dotarliśmy do wysp Hyeres i zacumowaliśmy w marinie przy wyspie Porquerolles.

Wyspa Porquerolles jest częścią parku narodowego Port Cros. Oprócz ogrodu botanicznego, kilkudziesięciu knajpek i wypożyczalni rowerów ma w zatoczkach niebiańskie plaże z miękkim piaskiem i lazurową wodą. Z żalem rozstaliśmy się z Porquerolles i popłynęliśmy do Tulonu. Na pocieszenie postawiliśmy komplet żagli: genuę, grota i bezana. Dużą atrakcją było też nocne wejście do wielkiego portu w Tulonie.

W marinie przy braku kontaktu z kapitanatem portu stanęliśmy long side, a dzięki uprzejmości stojących obok żeglarzy dostaliśmy kartę do furtki. Wyszliśmy do pobliskiej tawerny na pyszną rybkę, mule i gigantyczne krewetki. Rano szybkie zakupy na półtora dnia żeglugi i formalności w biurze portu. Okazało się że we Francji wszystkie mariny komunikują się na kanale 9, co dla obsługi jest tak oczywiste, że nie trzeba o tym pisać”.

19 marca, wtorek

W poniedziałek tuż po południu wypłynęliśmy z Genui…

…i na genui dotarliśmy dzisiaj rano do Monaco.

Byliśmy zaproszeni przez księcia na honorową odprawę wart przed jego pałacem, z czego skwapliwie skorzystaliśmy.

Potem w kasynie wygraliśmy, a w zasadzie Piotrek wygrał, 30 euro…

Każdy znalazł w Monako to, co mu w duszy gra:

Uradowani odpłynęliśmy do niedalekiej Nicei. Tu nocujemy.

Piotrek: „Po pierwszej nocy przespanej na jachcie rozejrzeliśmy się jeszcze raz po Genui, a następnie około 13:30 wyruszyliśmy w pierwszy w życiu rejs morski. Rejs trwał 20 godzin, ale minął bardzo spokojnie, choć nie obyło się bez pierwszych objawów choroby morskiej. Około 9 rano Bolek zbudził mnie z mocnego snu, jednak nie miałem mu tego za złe, widząc na horyzoncie przepiękne Monako.

W Monako zatankowaliśmy, następnie zobaczyliśmy uroczystą zmianę warty pod pałacem książęcym i zajrzeliśmy do największego kasyna. Mimo że zajęło nam to raptem parę godzin, po powrocie na jacht spotkaliśmy zniecierpliwionych Monakijczyków, bo jak się okazało nasza łódka przeszkadzała w kontynuowaniu prac budowlanych. W pośpiechu (nie zdążyliśmy nawet zjeść obiadu) opuściliśmy to wspaniałe miasteczko i udaliśmy się do położonej niedaleko Nicei. Nasz zachwyt nad Monako szybko minął, gdyż Nicea okazała się jeszcze piękniejsza. To właśnie tu zostaliśmy na noc”.

Łukasz dodaje: „Z Genui do Nicei płynęliśmy łącznie ponad 23 godzin, cały czas na żaglach. Przepłynęliśmy 93 mile. Wieczorem poszliśmy na spacer po słynnej promenadzie des Anglais i po mieście. Widząc długą kolejkę do jednego z barów, postanowiliśmy do niej dołączyć. Dzięki temu spróbowaliśmy lokalnego przysmaku – pieczonego omleta z mąką kukurydzianą”.

17 marca, niedziela

Późnym popołudniem do Genui przybył Andrzej Szlezak, a przed północą Łukasz Kurnicki z synem Piotrem. Tak skompletowała się załoga następnego etapu.

Sprawozdanie Piotrka: „W niedzielę około 22:30 przyjechaliśmy autokarem z Bolonii do Genui, gdzie zostaliśmy serdecznie powitani przez załogę składającą się wówczas z Bolka i Andrzeja i zjedliśmy kolację z m. in. „najlepszym pesto na świecie”.