2 października, piątek

Dzisiaj o godzinie 8 rano całą załogą zjawiliśmy się we Wrocławiu.

30 września, środa

Od poniedziałku wieczorem jesteśmy już we Francji. Ja od wczoraj czekam w Concarneau na kuriera z zapasowymi kluczykami do auta. Reszta załogi jest w Saint Malo. Być może niedługo zobaczymy się w Polsce. Na różnych stronach internetowych jest kilka relacji. Podam je za chwilę, bo lepiej wiedzieć, niż się domyślać.

Na zdjęciu pierwsza strona lokalnej gazety, a tu link.

W tej właśnie chwili dowiedziałem się, kto nas wypatrzył i zawiadomił SAR. To 16-letni chłopak! Tu jest link do  tej bardzo ważnej dla nas informacji. (Dodane 3 października, już w kraju: Wprawdzie to nie Tom nas zauważył, ale brał czynny udział w akcji ratunkowej. Dziękujemy.)

Tu jest strona RNLI - Royal National Lifeboat Institution - oddziału z Guernsey. To oni przyszli nam z pomocą. Akcją kierował pan Vince Helmot. Link do ich Facebooka.

Tu strona BBC z newsem o akcji, a tu dyskusja na stronie Yachting and Boating World.

Na podstawie naszych relacji powstała informacja na portalu Żagle.pl.

A tu link do melinowego Facebooka, gdzie na bieżąco Marcin przekazuje różne informacje związane z aktualną sytuacją Meliny, np. artykuł w Practical Boat Owner.

28 września, poniedziałek

Ocaliliśmy życie i z tego się bardzo cieszymy – szczególnie my. Ale utraciliśmy Melinę. I to jest strata dla wszystkich, którzy ją kochali. A szczególnie dla jej właścicieli – Iana i Magdy. Jest nam niezwykle przykro.

Jak do tego doszło i co się działo? Opiszę to w skrócie i proszę o wybaczenie, jeśli nie trafię w odpowiednie słowa.

W piątek 25 września tuż po godz. 18 tutejszego czasu (17 UTC) po zatankowaniu do pełna bezcłowego paliwa, wypłynęliśmy na wysokiej wodzie w kierunku Cherbourga. Chcieliśmy dostać się tam przed przewidywaną niekorzystną zmianą kierunku wiatru. Postawiliśmy wszystkie żagle. Wiał piękny pełny bajdewind lewego halsu ok. 10 kn. Niósł nas dodatkowo dość silny prąd. Mieliśmy na wszelki wypadek włączony cały czas silnik, który chodził na wolnych obrotach. Po 40 minutach niespodziewany bardzo silny boczny prąd zniósł nas na pobliskie skały i stalową konstrukcję znaku nawigacyjnego.

Jacht zaczął bardzo szybko nabierać wody. Zgasł silnik. Nie udało się nam odczepić pontonu, ani trawy ratunkowej. Nie udało się nam również dostać na konstrukcję znaku, która była na wyciągnięcie ręki. Prąd wody mocno uderzał jachtem o skały. Po mniej więcej minucie pogrążyliśmy się w wodzie. Nad powierzchnię wystawały jedynie topy masztów. Prąd wody szybko porwał nas i unosił na pełne morze. Łapaliśmy to, na czym mogliśmy utrzymać się na powierzchni. Niewiele tego było…

Mieliśmy cholerne szczęście w tym nieszczęściu. Ktoś nas zauważył. Z lądu? Kto? Nie wiemy.

Po ok. 15 (?) minutach zauważyłem nadpływający statek SAR. Zostałem wyciągnięty z wody, potem Józek i Asia, którzy trzymali się razem jednego odbijacza, po Hanię podpłynął ponton. Zostaliśmy opatuleni kocami i odstawieni na ląd. Tam czekały na nas już dwa ambulanse, które zawiozły nas do szpitala. Po chwili pojawiła się pani Bożena, która była naszym tłumaczem. Byliśmy mocno wyziębieni.

Po chyba 2 godzinach, kiedy stwierdzono, że wracamy do sił i możemy jakoś sami funkcjonować, załatwiono nam hotelik i zostaliśmy tam odstawieni. Wyglądaliśmy jak beduini w szpitalnych fartuszkach i opatuleni kocami. W hotelu miła obsługa znalazła jakieś ubranka. Wyglądaliśmy dziwacznie, ale potrafiliśmy się już z tego śmiać. Pani Bożena wzięła od nas wszystkie mokre rzeczy  (wszystkie były mokre) do wysuszenia – rano przywiozła dodatkowo jakieś buty, bo tylko mi zostały sandały na nogach. Trochę jeszcze drżeliśmy z zimna. Noc przebiegła niby spokojnie.

Od tego momentu nikt się już nami nie zajmował. Dowiedzieliśmy się, że służby portowe próbowały podnieść i ściągnąć Melinę – bez skutku. Dopiero w sobotę popołudniu, kiedy zszedł z nas pierwszy stres, zaczęliśmy działać. Byliśmy pod telefoniczną opieką pani konsul Renaty Wasilewskiej z Londynu. Załatwialiśmy na policji jakieś dokumenty na powrót,  bo prawie wszystkie zostały na Melinie. Przez przypadek, o dziwo, zachował sprawność mój telefon (markę i rodzaj podam na żądanie), który miałem w wodzie w kieszeni spodni, dzięki czemu mogliśmy się jakoś skontaktować ze światem. Mamy też dwie karty płatnicze (Józka i moją), dwie pary okularów (Asi i Hani), parędziesiąt euro i  paszport (!) Józka. To wszystko.

Ale jesteśmy zdrowi i cali.

Bardzo, bardzo dziękujemy za wszelką okazaną nam pomoc. Wiele osób w kraju działa, żebyśmy mogli spokojnie wrócić do domu. Dziękujemy również za ciepłe smsy i telefony od Was, które podtrzymują nas na duchu.

Dziękujemy ludziom z SAR-u.

I dziękujemy temu KOMUŚ, który nas zauważył.

27 września,  niedziela

Mam dla Was dwie wiadomości. Jedną dobrą, a drugą złą. Zła, to taka, że Melina zatonęła. A dobra, to to, że wszyscy żyjemy.

Za chwilę dalej.

25 września, piątek

Wczoraj ściągnęliśmy nowe prognozy pogody i od razu zmieniliśmy plany: atakujemy Anglię. No może nie od razu kontynent brytyjski,  ale którąś z wysp. Wybór padł na Guernsey. Tuż po południu Francuzi oddali nam cumy i ruszyliśmy kursem 055. Płynęliśmy cały czas na żaglach pełnym baksztagiem. Płynęliśmy i płynęliśmy. Świecił księżyc w drugiej kwadrze i osiągaliśmy zawrotne prędkości, nawet powyżej 8 kn. aż po północy, czyli już dziś zaoczyliśmy Brytoli. O godz. 0315 rzuciliśmy cumy, ale w ciemną noc nikt ich nie odebrał – musieliśmy sami się przycumować.

Cdn. bo mi się bateria kończy.

23 września, środa

Duj ustał. Uruchomiliśmy więc silnik, wciągnęliśmy żagle i daliśmy nogę z Camaret. W samo południe przekroczyliśmy umowną granicę między Zatoką Biskajską a Kanałem La Manche.

Pełnym baksztagiem, niekiedy podpierając się dieslem, pomknęliśmy wreszcie na wschód. Przed północą dotarliśmy do jednej z nielicznych w tej części Francji mariny Roscoff. Zastała nas pełna nowoczesność (marina została oddana do użytku w czerwcu ubiegłego roku) i całkowita pustka – żywej duszy. Poszliśmy na wycieczkę do miasteczka przez całkowicie puste ulice. Zastaliśmy je śliczne, czyściutkie, wymuskane. Z żywych istot spotkaliśmy jedynie dwa koty i mnóstwo ślimaków na trotuarach. Wróciliśmy po pierwszej w nocy i padliśmy w koje. Dobranoc.

22 września, wtorek

Tytuł jest po bretońsku. A po francusku byłoby: Le Port Camaret sur Mer. To tak, jak po kaszubsku i po polsku. Dzisiaj w zasadzie nic się nie działo, oprócz tego, że łeb urywało.

W związku z tym postanowiliśmy poleniuchować i pognać na wycieczkę krajoznawczą. Byliśmy na stromych skałach, u stóp których rozbijał się z hukiem ocean, przy pomniku ofiar wojen o wolność Francji, zwiedziliśmy muzeum walk na Atlantyku mieszczącym się w odrestaurowanym bunkrze niemieckim i zeszliśmy na śliczną plażę z… zakazem kąpieli. Ot, taka nuda.

21 września, poniedziałek

Rano stało się to, co miało się stać. Gdy jeszcze smacznie spaliśmy, napadł na nas kapitan portu i w niewybrednych słowach po francusku grzecznie powiedział, żebyśmy sobie z jego portu (…). Tak też uczyniliśmy zaraz po śniadanku. Wiało pięknie, więc po wydostaniu się z labiryntu skał i osuchów od razu postawiliśmy żagle. Płynęliśmy walcząc z żywiołem i w tak zwanym międzyczasie, ot tak sobie przepłynęliśmy tuż koło monumentalnej latarni La Vielle stojącej na podwodnej skale przy przylądku Point du Raz.

Wieczorem dopłynęliśmy do Camaret sur Mer. Zacumowaliśmy …

… i szczęśliwie ocaleni poszliśmy do …, nie, nie do knajpy, a do kościółka.

No, a potem oczywiście do knajpy na małże i inne langustynki i krewetki.

20 września, niedziela

Rano stało się to, co miało się stać. Gdy poszedłem po świeżutkie bagietki, jacht został najechany (a w zasadzie napłynięty) przez sześciu gości w czerni z napisem na plecach Police Douane z nożami u pasa i pistoletami za pazuchą. Wszystko zostało gruntownie przetrząśnięte, a największą radość mieli z koi kapitańskiej – nie wiem dlaczego. Bagietki szczęśliwie rozwiązały problem, bo tylko to mieliśmy do oclenia. Stracony czas nie pozwolił nam jednak stanąć na starcie dorocznego biegu dookoła Concarneau.

Ochoczo ruszyliśmy po 14-tej. Ruszyliśmy z ambitnymi planami. Chcieliśmy dopłynąć hen, gdzieś tam daleko. Skończyło się przed wieczorem w rybackim porciku Saint Guenole, do którego wpływaliśmy slalomem.

Pięknie tu, jak w kieleckiem, ale upojny zapach zgniłych ryb i osuchów przypomina, że jednak jesteśmy nad oceanem. Nawet „za cudowne ocalenie” nie zagłuszyło tego faktu.

19 września, sobota

Wczoraj ok. 18-tej wyruszyliśmy autem do Francji: Joasia Tuz, Józek Radomański, moja Hania i ja. Po drodze po północy zatrzymaliśmy się w samiuteńkim centrum Frankfurtu nad Menem, w oku cyklonu wstępnej wersji Oktoberfestu. Było ciekawie…

Po spanku i śniadanku w hotelu Ritter ruszamy dalej.

Do Concarneau dotarliśmy dokładnie o 2130. Jacht zastaliśmy w takim stanie, w jakim go zostawiliśmy. Jedynie cumy nieco się powyciągały od dbania o Melinę w czasie sztormu w marinie i smętnie zwisały nad wodą. Po spełnieniu oczywistego cudownego ocalenia, późnym wieczorem zakradliśmy się do twierdzy.

16 września, środa

Za chwilę znowu wracamy na Melinę do Concarneau, tym razem w czwórkę. Od soboty 19 września przez kolejne dwa tygodnie będziemy kontynuowali podróż powrotną do kraju. Tym razem popłyniemy Kanałem Angielskim, czyli kanałem La Manche wzdłuż wybrzeży Francji (po francusku La Manche, to po prostu kanał). Mamy jeszcze wolne miejsca, więc jeśli ktoś w Was miałby ochotę nas wspomóc, chętnie przyjmiemy do załogi.

Po drodze zamierzamy zobaczyć:
- wyspę Ouessant z najjaśniejszą na świecie latarnią Créac’h
- piękne Saint Malo
- klasztor Mont  Saint Michelle
- brytyjskie wyspy Jersey i Guernsey
- parasolki z Cherbourga
- malowicze Honfleur u ujścia Sekwany
- niesamowite Diepp
- z daleka Calais i Dunkierkę, omijając je szerokim łukiem
- Ostendę i Brugię
- Amsterdam, jeśli tam dopłyniemy.