3 grudnia, wtorek
Z Wojtkiem Codrowem pojechaliśmy do Szczecina na rekonesans i załatwianie formalności. Lady Melinę zastaliśmy w dobrej kondycji tam, gdzie ją ostatnio „porzuciliśmy”, czyli na Dąbiu w zaprzyjaźnionej marinie AZS Szczecin.
Tu będziemy zimować i tu będziemy przygotowywać LM do przyszłego sezonu. Wojtek spisał wszystkie potrzeby w wyposażeniu i remontowe i już przemyśliwuje plan prac.
11 listopada, poniedziałek
Tak jak dwa lata temu, kiedy wróciliśmy z 6-letniej wyprawy, znowu 11 listopada w Święto Niepodległości kończymy sezon żeglarski. Na zimę zatrzymaliśmy się w marinie AZS na Dąbiu.
(fot. Magda Moszczyńska z Ofki)
„Ładnie jej z jesienią” – skomentowała Asia.
Wkrótce podsumuję tu sezon 2024. A gdzie w przyszłym roku? Bałtyk i najbliższe okolice! Dawno Lady Melina i my nie pływaliśmy po Bałtyku. Niebawem przedstawię wstępny plan.
10 listopada, niedziela
Ziąb. Cóż było robić? Ruszyliśmy ku cieplejszemu południu. Przez całą drogę „otulała” nas przenikliwa, wilgotna mgiełka. Brrr… Tak to wyglądało na wysokości Trzebieży:
Silnik, całe szczęście(!), powolutku pyrkał i z każdą minutą zbliżaliśmy się do celu. W zaprzyjaźnionej marinie AZS na Dąbiu o godzinie 1725 odebrali cumy i powitali nas Maciek „Gajowy” i załoga Ofki: Magda i Arek.
Spokojny wiatrowo, ale atrakcyjny i oczywiście z przygodami etap 445, to przepłynięte 151 mil w czasie 35 godzin, ale tylko przez 6 godzin mieliśmy postawione jakiekolwiek żagle.
Koniec sezonu 2024 !!! Uff… 
9 listopada, sobota
Stacjonującym w Kamieniu Pomorskim SeaWay’em podpłynęliśmy rano do Lady Meliny, żeby zrobić pamiątkowe zdjęcia.
Potem wzięliśmy się do wybebeszania,…
…kosmetykowania i slipowania.
Dzięki Czaczy (Piotrek Czeczennikow) udało się te wszystkie szpeje zapakować do jego busa, za co Ławeczkowa Maszoperia bardzo dziękuje! Razem z Piotrkiem G. zawieźli je wygodnie na zimowanie do Wrocławia.
Zostaliśmy we dwójkę z Andrzejem. Cóż było robić? Na rybnej gulaszowej w knajpie u Z. postanowiliśmy od razu ruszyć w drogę powrotną, żeby być jak najbliżej Szczecina.
Po moście w Dziwnowie, już na morzu, dzięki południowemu wiaterkowi postawiliśmy nawet genuę, ale też silnik sobie powoli pyrkał. Do czasu, bo na wysokości Międzyzdrojów nagle przestał… Rzuciłem się do wymiany filtrów paliwa, robienia bajpasów i innego cudowania. W ciemności powoli, ale nieuchronnie zbliżaliśmy się do toru podejściowego do Świnoujścia. Przy tym wietrze nie whalsujemy się do mariny. Rzucić kotwicę? Na razie zwinęliśmy żagiel i dryfując w kierunku stojącego, oświetlonego jak choinka statku, próbowaliśmy bezskutecznie uruchomić silnik. Sytuację, w tej nerwowej trochę atmosferze, uratował „telefon do przyjaciela” – dmuchnij w rurkę powiedział Kobra (Jurek Żurowski). Pomogło!
Przed północą stanęliśmy w świnoujskiej marinie. Uff, udało się…
8 listopada, piątek
Rano, po przywitaniu się z Jurkiem, ruszyliśmy w dalszą drogę.
Do Kamienia Pomorskiego dotarliśmy z duszą na ramieniu. Czarek stwierdził, że „tak wolno i tak długo jeszcze nigdy nie podchodził do żadnej mariny”. Po konsultacjach z bosmanami stanęliśmy w odpowiednim miejscu w marinie. Uff, udało się. Nie dziwcie się, Lady Melina ma 2 m zanurzenia. Strach się bać…
Po pożegnalnej rybce w najbliższej knajpce Czarek, Sebastian i Maciek odjechali w siną dal. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że wraz z zaprzyjaźnioną kierowcą(?) odjechali ze swoimi wielkimi bagażami z kaloszami i sztormiakami we czwórkę… Mini Morrisem. Śmiesznie to wyglądało
7 listopada, czwartek
W Peenemunde oczywiście zwiedziliśmy Ubota i muzeum V2, a także nieco zmieniliśmy wystrój mesy na Lady Melinie.
Wieczorem o 2000 osiągnęliśmy Świnoujście. Tym samym po pół roku wróciliśmy do Polski.
Pod prawym salingiem zawiesiliśmy bandery wszystkich odwiedzonych krajów: Niemiec, Holandii, Belgii, Francji, Anglii, Walii, Irlandii, Szkocji, Norwegii i Danii.
Jutro skok do Kamienia Pomorskiego, aby wyslipować SeaWay’a, jacht Ławeczkowej Maszoperii. Do Szczecina chcemy wrócić w poniedziałek 11 listopada, tak samo jak dwa lata temu wróciwszy z 6-letniej wyprawy.
6 listopada, środa
Wczoraj wieczorem na kei mariny Stralsund zjawiliśmy się w czwórkę: Czarek Zwarycz, Sebastian Żelazko, Maciek Kuźmiak i ja. Już po północy dotarli Andrzej Szlezak i Piotrek Grabowski.
Rano część załogi zwiedziła oceanarium,…
…a część wolała inne uciechy.
Równo w południe ruszyliśmy, żeby zdążyć na otwarcie mostu o 1220.
Płynąc cały czas na silniku po gładkiej toni Zatoki Graifswaldzkiej o 1745 dotarliśmy do nowej mariny w Peenemünde.
1 listopada, piątek
2014 – Melina of Fleet, Malaga
2015 – Melina of Fleet, Guernsey
2016 – Lady Melina, Bornholm
2017 – Lady Melina, Malaga
2018 – Lady Melina, Cetraro (Włochy)
2019 - Lady Melina, San Sebastian de La Gomera
2020 - Lady Melina, Las Palmas (Teneryfa)
2021 - Lady Melina, Ponta Delgada (Sao Miguel – Azory)
2022 - Lady Melina, Dragør (Dania)
2023 - Lady Melina, Szczecin
2024 – Lady Melina, Stralsund (Niemcy)
28 października, poniedziałek
Rano dwugodzinny skok doprowadził nas do celu naszego etapu, do Stralsundu. Sklarowawszy jacht i spakowawszy się ruszyliśmy do biura mariny uiścić należność za postój i skorzystać z pryszniców. Hm, przecież to już koniec sezonu – cicho wszędzie, głucho wszędzie…
Po drodze na Hauptbanhof mi udało się spożyć tradycyjną Heringsbrötchen, a potem Andrzej wmusił w nas Currywurst, ale nie udało mu się to już z Flaischkäse
W czasie tych kilku dni przepłynęliśmy przez 37 i pół godziny 165 mil i nawet żagle udało nam się postawić na 7 godzin! Chłopaki, dziękuję!
27 października, niedziela
Niedzielne, uśpione jeszcze Stubbekøbing opuściliśmy raniutko, spiesząc się w kierunku Stralsundu.
Wreszcie na pełnym morzu mogliśmy rozwinąć żagle i zwinąć silnik. Co robiliśmy przez ostatnie kilka dni?
Andrzej zawsze coś naprawiał, Jacek obserwował, jak naprawiony autopilot sterował, a Romek…
… z prawdziwą pasją raczył nas swoimi pomysłami.
Do Stralsundu nie zdążyliśmy. Ciemna, gęsta noc napadła nas przy wpływaniu na terytorium niemieckie przy wyspie Hiddensee. Płynąc wąskim wykopem, wpatrzeni tylko w świecące (całe szczęście) boje i na swoją pozycję AIS na mapie stwierdziliśmy, że trzeba jak najszybciej schować się w najbliższej marinie. Nabieżnik utorował nam drogę do małego porciku Barhöft. Cicho wszędzie, głucho wszędzie…
26 października, sobota
Rano w marinie Korsør zobaczyliśmy, że piękna Lady Melina stoi obok jakiegoś ciekawego, ale mimo wszystko – szkaradztwa.
Mieliśmy plan płynąć przez wąziutką cieśninę Guldborgsund z dwoma zwodzonymi mostami w Guldborg i Nykøbing. Niestety wypłynęliśmy dopiero o 11-tej i najprawdopodobniej nie zdążylibyśmy na ostatnie otwarcie mostu o godz. 18 i stalibyśmy na kotwicy. Musieliśmy zweryfikować swoje plany i popłynęliśmy przez Storstrøm, inną cieśninę też z dwoma mostami, ale zwykłymi.
Terkotanie silnika na gładziutkiej wodzie złagodził nam przepiękny zachód słońca
Pierwszy most był już na wyciągnięcie ręki, gdy nagle opadła na nas bardzo gęsta mgła. Trzy osoby na pokładzie wypatrywały niebezpieczeństw. Na AIS-ie widać było jakiś nieruchomy statek pół mili przed mostem. Na ekranie radaru tuż przed nami zobaczyłem dziwne dwie grube kreski w poprzek naszego kursu, gdy nagły okrzyk Andrzeja „Co to za światła!???” wyrwały mnie z nawigacyjnej. Tuż, tuż przed nami pojawiła się jakaś wielka konstrukcja. Był to całkiem nowy most w budowie. Przed tym, który mieliśmy na mapach…
Zdjęcia są już z przepływania pod tym niby pierwszym, który okazał się drugim… Pod trzecim, który miał być drugim przepływaliśmy już powolutku w ciemnych ciemnościach w białej białości gęstej mgły. W najbliższym porcie Stubbekøbing wpłynęliśmy nie do wąskiej i dość płytkiej mariny, a jak duże statki do oświetlonego basenu głównego. Uff…
Wnioski? Trzeba mieć zawsze jak najbardziej aktualne mapy!!!
25 października, piątek
Po wyjściu z Kolby Kås postawiliśmy nawet grota. Cóż z tego, skoro wiało dokładnie z tego kierunku, w który był wycelowany dziób. Wytrwaliśmy tak aż do wieczora, kiedy to przeszliśmy pod mostem Storebæltsbroen. Jest on najdłuższym mostem wiszącym w Europie.
Na noc osiedliśmy w marinie Korsør.
24 października, czwartek
Z Wrocławia samolotem i autobusem w cztery i pół godziny dotarliśmy na Lady Melinę stojącą Aarhus.
Na jachcie zastaliśmy napis, żebyśmy o czymś przypadkiem nie zapomnieli. Nie zapomnielibyśmy, ale…
Zrobiliśmy szybkie zakupy i spod piramid ruszyliśmy co koń wyskoczy na południe.
Szkoda tylko, że właśnie akurat stamtąd wiało, wprawdzie niezbyt mocno, ale nie dało nam szansy się rozwinąć.
Po sześciu godzinach stanęliśmy gdzieś po drodze w małej marinie Kolby Kås.
20 października, niedziela
To już pewne, startujemy w czwartek 24 października. Mamy już kupione bilety na lot z Wrocławia do Billund (0550-0720), a potem autobusem 912X prościutko do Aarhus.
Na razie jest nas czterech: Andrzej Szlezak, Jacek Optołowicz, Romek Kuciński i ja. Jak ktoś z Was ma ochotę na jesienną „przepływkę”, serdecznie zapraszamy!
15 października, wtorek
LM stoi w Aarhus w Danii. Na razie wieje niekorzystnie z SE Windy: Wind map & weather forecast . Czekamy i zbieramy załogę na następny etap. Będziemy chcieli dopłynąć jak najbliżej Polski, np. do Rostocku, albo lepiej do Stralsundu.
Najpierw dolecieć trzeba do Billund. Z Polski mamy dobre i tanie połączenia z Wrocławia, Poznania, Krakowa i Gdańska, poniżej informacje z dzisiaj i przedwczoraj. 
12 października, sobota
Autorem zdjęć jest Daniel Hajdacki.
11 października, piątek
Grot zaszyty i założony. Teraz klar na pokładzie. W sobotę wracają do Polski.
„Przepłynęliśmy około 200 mil, przez jakieś 45h, niech będzie ze 15 na żaglach” – podaje Styrek w ostatniej wiadomości.
10 października, czwartek
Ze względu na jeszcze bardziej niesprzyjające warunki wiatrowe kapitan po konsultacji z załogą podjął decyzję o zakończeniu etapu w Aarhus.
9 października, środa
Mimo niesprzyjających warunków wiatrowych dotarli dzisiaj, pominąwszy planowane Grenaa, aż do Aarhus. Zrobili około 80 Mm.
8 października, wtorek
W poniedziałek wieczorem dotarli do Aalborga wcześniej przepłynąwszy pod drugim zwodzonym mostem Aggersundbroen.
Dzisiaj rano w Aalborgu przepłynęli pod trzecim i czwartym ostatnimi mostami zwodzonymi Limfjordsbroen. Jak z „Władcy pierścieni” – skomentowali.
Wypłynęli wreszcie na szerokie wody Kattegatu. Chcieli dopłynąć do Grenaa, ale niekorzystne południowo-wschodnie wiatry nie pozwoliły na to. Ostatecznie przycupnęli w małej marinie Øster Hurup z bardzo ciasnym wejściem. Nazwaliśmy ten port Ostre Harpuny.
