14 września, sobota
Busem, dwoma pociągami na lotnisko w Kopenhadze, samolotem do Poznania i stamtąd pociągiem i innymi różnymi środkami lokomocji rozjechaliśmy się do domów w Głogowie, we Wrocławiu, a Józek w Nysie. Wkrótce będziemy walczyć z nadciągającą powodzią.
Mimo nie zrealizowania planów udało nam się przepłynąć 135 mil w czasie 30 godzin, z czego ponad połowę, bo 17 godzin, na żaglach.
13 września, piątek
Z Agger, z początku powolutku i ostrożnie, potem pięknie i odważnie na żaglach popłynęliśmy w kierunku trzeciego portu na tym akwenie, powiatowego Lemvig.
Tu zakończyliśmy nasz etap. Nie wyszedł nam ani wariant żółty, ani czerwony, ani biały. Wyszedł wariant limfiordzko-zatokowy. I tak to z planowaniem w żeglarstwie bywa…
12 września, czwartek
Całą środę przestaliśmy w Thyborøn ze względu na sztormowy wiatr. Wariant biały, czyli przez Helgoland i Kanał Kiloński, również przestał być realny.
W czwartek wreszcie ruszyliśmy się. Zamknięci na stosunkowo małym akwenie do wyboru mieliśmy jedynie dwa porciki. Wybraliśmy oczywiście ten ryzykowny! Ryzykowny ze względu na wąski przekop przez mieliznę i bardzo płytkie wejście w główki.
Udało nam się bez strat w sprzęcie i w ludziach dotrzeć do Agger – to naprawdę gdzieś na końcu świata.
W malutkim porcie zastaliśmy, a w zasadzie nie zastaliśmy nikogo. Wśród kilku statków rybackich, które nie wiadomo jak tu wpłynęły ze względu na swoje zanurzenie, stały takie, których czasy świetności dawno już minęły.
Pędem popędziliśmy w głąb tej pustki, bo zapasy nam się kończyły, a czas naglił.
Do późna wspólnie rozważaliśmy tę próżnię wokół nas…
10 września, wtorek
Przez całą noc padało. Do południa. A ostro wiało cały czas. Po południu wreszcie wychynęliśmy ze swojej gawry i poszliśmy na wycieczkę.
Przeszliśmy przez muzeum I wojny światowej. Na Morzu Północnym na przełomie maja i czerwca 1916 r. na wysokości Thyborøn odbyła się największa bitwa morska tamtych czasów. „W bitwie jutlandzkiej uczestniczyło po obu stronach łącznie 250 okrętów różnych klas, a ich załogi liczyły w sumie około 105 000 osób. Zatonęło 14 okrętów brytyjskich i 11 niemieckich, zginęło ponad 8500 marynarzy obu flot”. Smutne.
Wzdłuż plaży ciągnęły się fortyfikacje i bunkry z II wojny światowej.
Za to z ławeczki na wydmach rozciągał się piękny widok na wzburzone morze.
Zziębnięci schroniliśmy się pod pokład nadmorskiej knajpki. Raczyliśmy się m.in. gorącą kawą.
Od razu miasteczko zaczęło nam się bardziej podobać 
Wspólnie podobało nam się do późna…
9 września, poniedziałek
Po intensywnie aktywnej nocy ze względu na ogromną ilość mijanych statków, rano dopłynęliśmy do Thyborøn u wejścia w Limfjord. Przywitały nas ogromne delfiny wysoko wyskakujące nad taflę wody.
W marinie niemal pusto. Tak, tutaj to niemal koniec sezonu.
Szybciutko wzięliśmy kąpiel (2 korony duńskie za 1 minutę ciepłej wody lecącej z sitka prysznica, czyli za całą kąpiel zapłaciliśmy po ok. 2,5 złotego!!!). Postanowiliśmy realizować bardzo ciekawy wariant czerwony przez Limfjord i dalej Kattegat do Kopenhagi. Wiatr w tzw. międzyczasie zmienił się na zachodni. Ruszyliśmy po południu.
Jacek dzielnie sobie poczynał za starem. Po godzinie mijający nas jacht pod banderą niemiecką, wcześniej stojący obok nas w marinie, zawołał do nas: zurück! Okazało się, że akurat od dzisiaj przez tydzień pierwszy z trzech mostów w Limfjiordzie będzie zamknięty. Cóż było robić, wróciliśmy do mariny w porcie Thyborøn. Zachodni wiatr wzmagał się do sztormu. Zostaliśmy zamknięci między sztormem na Morzu Północnym a remontowanym mostem na wschodzie. Cóż było robić, wspólnie martwiliśmy się do późna…
8 września, niedziela
W dzień widok z Lady Meliny na marinę był zupełnie inny.
Z samego rana zabraliśmy się do prac bosmańskich pod i na pokładzie.
W południe wyszliśmy w morze. Mieliśmy trzy warianty realizacji naszego etapu. Ze względu na wschodni wiatr odpadł wariant żółty.
7 września, sobota
Wreszcie odblokował się dostęp do strony Meliny (to było pisane już po powrocie, ale po kolei). Relację z bardzo kłopotliwego, ale mimo wszystko ciekawego etapu, przekażę lada moment. Chodzi o most i o sztorm.
Spotkaliśmy się na lotnisku we Wrocławiu: Mirek, Józek, Zbyszek, Jacek i ja. Z tego grona Jacek był całkowitym debiutantem, reszta, to stare wygi morskie.
Już w Norwegii na lotnisku Oslo-Torp znaleźliśmy świetne i szybkie połączenie do Kristiansand, gdzie stała Lady Melina. Z lotniska dojechaliśmy busem do przystanku przesiadkowego, tam „w locie” przez telefon zakupiłem bilety na właśnie wjeżdżający bus do Kristiansand, „w locie” wskoczyliśmy do tego busa i pojechaliśmy. Po pół godzinie zorientowałem się, że nie ma mojego bagażu m.in. z komputerem w środku… Fajnie się zaczyna!
Wysiadłem na najbliższym przystanku, chłopaki pojechali dalej, a ja z duszą na ramieniu, ale z nadzieją w sercu, wróciłem do poprzedniego punktu.
Plecaczek spokojnie czekał na mnie To był najlepszy prezent urodzinowy w moje 68. urodziny. Dziękuję!
Już w nocy dojechałem do Kristiansand. Chłopaki już na mnie czekali i wspólnie cieszyliśmy się do późna…