20 czerwca, wtorek

Resztki etapu 5. Ciekawość, co o nas napisano w norweskiej gazecie spowodowała, że przekazałem tekst profesjonalnemu tłumaczowi. Oto efekt:

 (fot. Lars Otto Eide)

„Polscy marynarze
Wróciłem Freya spotkać ponownie starego przyjaciela

Z żaglowe Lady Melina na Rabben Marina płynie śmiech i dobry humor musujące, wcześnie piątek rano.
Na pokładzie pochodzi Janusz. Wyjaśnia, że ​​na pokładzie jest, było siedmiu przyjaciół w tym kapitan Bolek. Pochodzą one z wszystkich dużych miastach w Polsce, jak mówi, i grzechotki off w Warszawie, Łodzi, Wrocławiu i Poznaniu.

Mieć przyjaciela mieszkającego w Frøya
- Jesteśmy grupą przyjaciół, którzy spotykają się raz w roku, aby popływać łodzią. Robiliśmy odkąd przypadkowo spotkał na wakacjach cztery lata temu. Na zorganizowaną wycieczkę statkiem, uśmiecha się.
- Wcześniej popłynęliśmy w Morzu Bałtyckim. W tym roku rozpoczęliśmy naszą podróż w Ålesund, a podróż trwa do dziś na północ.
Powodem, dla którego wybrali dodać przystanek przy Freya jest, ponieważ jeden z Twojej strony mieć przyjaciela mieszkających w Freya, wyjaśnia Janusz. Nie widzieli się nawzajem przez wiele lat. W związku z tym, że był to bardzo dobra okazja, aby spotkać teraz.

Wolą naturę

Dla grupy przyjaciół nie jest statek wycieczkowy, życie miasta lub wielkie tłumy, że kiwać.
- Żyjemy w kraju codziennie uprzemysłowionych, dlatego bardzo ważne jest dla nas, aby wybierać miejsc wypoczynkowych w spokojnej okolicy. Tu w Norwegii, masz dużo przestrzeni wokół ciebie i nieskażonej przyrody. Czasami zastanawiam się: Czy rozumiesz, co naprawdę niezwykle piękny kraj zamieszkania, uśmiecha się Janusz, zanim reszta gangu obracać się z nim na zewnątrz na pokładzie.”

Piękny i giętki jest język norweski. Na otarcie łez parę panoram z etapu 5. zrobionych przez Marcina.

18 czerwca, niedziela

Do tej pory było tyle roboty, że dopiero teraz na autostradzie z Rostocku, mogę napisać cokolwiek.

Otóż w piątek rano okazało się, że w Sistrande na Frøyi swoją wizytą wzbudziliśmy wielką sensację. W trakcie przygotowywania śniadania nawiedziły nas trzy osoby, dwie z lokalnej gazety i jedna z lokalnej telewizji. Byliśmy pierwszym w tym roku jachtem zagranicznym w tej miejscowości, a w szczególności w nowej marinie. Udzieliliśmy stosownego wywiadu i daliśmy się sfotografować dla gazety, a potem przy śniadaniowej jajecznicy gadaliśmy do kamery. Artykuł ukazał się w internetowym wydaniu hitra-froya.no. Telewizji nie oglądaliśmy, bo ruszyliśmy znowu w południe na północ.

Płynąc w dobrych nastrojach i w słoneczku baksztagiem lub na motyla 6-7 knotów postanowiliśmy zrobić dobrze następnej załodze i zakotwiczyć na jak najwyżej szerokości geograficznej północnej. Gnaliśmy. Nagle podniesiono krzyk: wieloryby, wieloryby! W mgnieniu oka wszyscy wyskoczyli na pokład. Chyba raczej było to stado delfinów lub morświnów, ale zostało, że były to wieloryby. Pod koniec postanowiliśmy poćwiczyć pływanie na nowo skonstruowanym rumplu awaryjnym. Tak przepłynęliśmy ostatnie 10 mil i zakończyliśmy nasz 5. etap już po północy w typowo wędkarskiej osadzie Seter w zatoczce Setervågen, rzuconej gdzieś tam między niebem a wodą, skałkami a fiordami. Piękne miejsce.

W sobotę rano pospieszny, ale bardzo porządny klar i przekazanie jachtu wraz ze szczegółowym instruktarzem dla następnej załogi, która przyjechała z Polski na to odludzie wynajętym busem. Podróż stamtąd wąskimi, krętymi dróżkami wzdłuż fiordów dostarczyła kolejnych pięknych wrażeń. Podróż przebiegała sprawnie, mimo znacznych ograniczeń prędkości w Norwegii (najczęściej 60-70-80 km/h, koszmar). Panowie zmieniali się dokładnie co dwie godziny mając do pomocy swoje indywidualne pilotki. Następny piękny krajobraz zobaczyliśmy na wysokim płaskowyżu 300 km przed Oslo. Prawdziwa tundra.

Już niedziela. Przeskoczyliśmy Norwegię, na chwilę wpadliśmy rano na hamburgera i kawę do Mc Donalda w Szwecji i kupiliśmy po drodze przez internet odpowiedni bilet. To był łączony bilet na przejazd mostem Øresund między Malmö w Szwecji a Kopenhagą w Danii i następnie na prom z Gedser w Danii do Rostocku w Niemczech. No i teraz, kiedy nie kieruję, piszę to sobie, co piszę.

PS. Przed chwilą film z nami znalazłem na innej stronie hitra-froya.no. Fajny. No i nie wspomniałem, że parę dni wcześniej widzieliśmy jednego maskonura, czyli puffina i zamontowaliśmy barometr i chronometr wybijający szklanki co pół godziny. Nawet w nocy…

A tak ogólnie, to w osiem dób, będąc na wodzie nieco ponad 73 godziny (w tym 34,5 godziny na żaglach i prawie 39 na silniku), przepłynęliśmy 327 mil morskich.

15 czerwca, czwartek

Po jednoczasowym zachodo-wschodzie wpłynęliśmy między kamienie wyspy Hitra. Cichutko, powolutku na żagielkach posuwaliśmy się wąziutkimi przejściami. Widoki przecudne.

Nagle zauważyliśmy w wodzie trzy głowy. To były łanie jeleni, które tuż przed nami przepływały na drugą stronę kanaliku. Wyszły na skalisty brzeg, otrzepały się i poszły w swoją stronę. Piękne wrażenie. Niestety nie mamy żadnego zdjęcia, szkoda.

Przystanęliśmy, aby się chwilkę zdrzemnąć, przy pomoście w Kvenvear, miejscowości, która jest mekką wędkarzy. Stąd z samego rana ruszyliśmy dalej. Skoro te miejsca są rajem dla moczących kije, to i w naszych mężczyznach znowu odezwała się żądza polowania. Już po paru minutach pierwszy czarniak wylądował w wiaderku, a następnie… molwa. Co to? - sprawdźcie.

Dopłynęliśmy na docelową wyspę Frøya do miejscowości Sistranda. Tu miałem umówione spotkanie z synem mojego przyjaciela z ławy szkolnej. Marcin jest na wyspie jednym z nielicznych lekarzy. Mieliśmy trochę czasu, więc oddaliśmy się z całym zapałem wędkowaniu. Efekt można zobaczyć na zdjęciach.

Dosyć! – zaordynowałem, bo by chyba spustoszyli całe łowisko.

Popołudniu odwiedził nas Marcin z córką Hanią, pojechaliśmy razem do jego domu, gdzie poznałem jego żonę Astrid i synka Mikołaja i zjedliśmy obiad w knajpce w marinie.

A wieczorem Marcin wpadł do nas na Lady Melinę na piwo. Fajne są takie spotkania gdzieś tam w świecie.

14 czerwca, środa

Jedną z większych atrakcji wybrzeża między Molde a Kristiansund jest tzw. Droga Atlantycka. Ciągnie się ona wzdłuż skalistego wybrzeża, wijąc się między jeziorkami i zatoczkami.

Najciekawszy fragment, to ok. 6 km połączonych asfaltową nitką wysepek i skałek z kilkoma groblami i mostami. Najbardziej fikuśny z nich, to Storseisundbrua.

Wypożyczyliśmy małe autko Audi A1 i zrobiliśmy sobie wycieczkę samochodowo-pieszą. Krótkimi skokami raz jedna, raz druga grupka posuwała się naprzód raz siedząc wygodnie w autku, raz trudząc nóżki. W jednym i drugim przypadku widoki były warte wydanych koron.

Wieczorem wyszliśmy z Kristiansund kierując się między skalisto-kamienne wyspy Smøla i Hitra. Naszym celem na jutro jest wyspa Frøya. Pół godziny przed północą zaszło słońce. Ale można było zaobserwować, jak to nazwał Janusz, jednoczasowy zmierzch i świt. Ciut na wschód od zachodu widać już było poranną zorzę.

13 czerwca, wtorek

Wczoraj w Molde nic się nie działo, przepraszamy. Byliśmy tylko na wycieczce po miasteczku. Jest znane z różaneczników, czyli rododendronów. Oto efekt:

Od lewej Marcin, Robert, Małgosia, Bogna, Marlena i Janusz oraz różaneczniki, Marlena, Bogna i Małgosia. Jest tam też skansen i inna zabudowa.

Dzisiaj zaraz po śniadaniu ruszyliśmy. Wprawdzie trochę nas zmoczyło, ale wiatr nam sprzyjał i płynąc prawie cały czas na żaglach dopłynęliśmy do Kristiansund. Stanęliśmy w marinie tuż obok starej stoczni-muzeum Mellem Waerftet. Zrobiło na nas duże wrażenie. 

Poszliśmy również tradycyjnie na wycieczkę po mieście.

Chcieliśmy dojść na starówkę, ale ponieważ Kristiansund leży na trzech wyspach, trzeba było przejść przez jakiś most, a nie wiedzieliśmy który i eskapadę zakończyliśmy w sklepie Rema 1000. Też ładna.

12 czerwca, poniedziałek (rano)

Ryba. Ryba! Jest RYBA!!! Takie wrzaski obudziły mnie dzisiaj rano.

Wewnątrz jachtu miotał się jakiś gość (raczej z załogi, ale jakoś tak odmieniony) z ostrym jak brzytwa nożem i wołał: „Kombinerki! Gdzie są kombinerki?! Trzeba odczepić jakoś tę rybę!” Nie chcąc być zaszlachtowanym, wszyscy schodzili mu z drogi, tzn. uciekali w popłochu. Dorsz, pierwszy dorsz na pokładzie Lady Meliny, dokończył swojego żywota. Emocje powoli opadały. Mężczyźni z zacięciem zajęli się zdobywaniem dalszego pożywienia, kobiety rozważały, jak przygotować zdobyte łupy. Stając w dryfie i kręcąc się nad bogatym łowiskiem załoga upolowała w sumie sześć sztuk w trzech gatunkach, w tym dwa okazy dorodne i cztery mniejsze. Wystarczy.

Wszyscy czujemy się ojcami i matkami tego zwycięstwa.

A poniżej spokojniejsza relacja:

„Płynąc z Geiranger do Molde tylko chwilami mogliśmy suszyć żagle.  Większość trasy pokonaliśmy niestety przy akompaniamencie diesel grota i znikających z kieszeni srebrników.
Dopiero tuż przed Molde mieliśmy więcej szczęścia. Pojawił się lekki wiaterek i odpowiednie miejsce do połowu dorsza. Jacht postawiony w dryfie kołysał  się na niewielkiej fali, a oszołomione tym  ryby nie dały nam spokoju. Efektem pierwszego połowu przez kompletnych laików było 6 różnych i rożnokolorowych ryb. Czy są to ryby jadalne? Dowiemy się  jutro.
W Molde wybraliśmy małą marinę miejską jeszcze przed przystanią promową. Cena za jacht, to 220 koron z prądem i miejscem do oprawiania ryb. Jedyny problem to smażenie, bo na jachcie jest zakaz, ale od czego nasza pomysłowość:))).

Pozdrawiam
Robert Rzepecki”

11 czerwca, niedziela

Poszliśmy na wycieczkę. Jak się jest tutaj, to trzeba koniecznie to zrobić. Tak również planują turyści z przypływających tu kolosów. Ale spokojnie wszyscy się tu zmieszczą.

Najpierw dudniąca rzeka wpadająca do fiordu. Ta rzeka huczy i dudni przeciskającym się przez skały i rozbijającym się o ogromne głazy wodospadem. Idziemy wzdłuż tej kipieli.

Potem ścieżką pod górę. Mozolnie, noga za nogą, krok za krokiem wśród zielonych, wilgotnych lasów i kwiecistych łąk.

Potem owce z małymi owieczkami i kozy z małymi kózkami leżące na drodze. Nie przeszkadzają im przełażący tuż obok nich turyści. My też im nie przeszkadzamy, jedynie gapiąc się na nie.

Potem zmęczeni pijemy krystalicznie czystą wodę z sączących się zewsząd strumyczków. Gorąco. No i potem niesamowity widok na leżący 468 m niżej Geirangerfjord.

Żal stąd wracać. Płynąc z powrotem żegnamy się z wodospadami i widokami, które wczoraj tak nas urzekły. Pięknie tu.

10 czerwca, sobota

W sobotę miasto budziło się wraz z turystami. Pięknie wyglądało, a na jego tle Lady Melina równie pięknie.

Po śniadaniu, wraz z innymi turystami, ruszyliśmy 480 schodkami na Fjellstua podziwiać widok.

Wraz z wysokością widok był coraz bardziej zapierający dech. Wobec tego musieliśmy często robić przystanki, bo nas zatykało.

Tuż po południu z żalem żegnaliśmy miasto, ale czekało nas wyzwanie. Plan zakładał odwiedzenie fiordu Geiranger wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Mogliśmy tam dostać się trochę na okrągło, albo trochę na skróty, albo całkiem na skróty. Trochę na skróty polegało na …dołożeniu 1,5 mili, ale przejściu pod mostem w Ålesund – prześwit 17 m. Wyzwanie warte grzechu. W ubiegłym roku płynęliśmy w Danii pod mostem 18-metrowym i tam się udało. No, dobra, od razu powiem, że i tu się udało. Straż przybrzeżna, stojąca tuż za mostem, biła nam brawo. Nadłożyliśmy 1,5 mili.

Natomiast całkiem na skróty polegało na zaoszczędzeniu 5 mil, albo nadłożeniu 16 mil. Problemem był następny most, tym razem o prześwicie 16,2 m.

Jak sądzicie, co wybraliśmy?

To jest widok z drugiej strony mostu :)

Płynąc przez Borgundfjorden, Kavlesundet, Eidsundet, Flisfjorden, Storfjorden, Sunnylvfjorden i Korsfjorden oczy coraz bardziej nam się wybałuszały i robiły się coraz bardziej okrągłe. Na szczytach gór leżał śnieg. Było coraz piękniej.

Głębokość ponad 600 m. Ze spadających stromo wprost do wody, pokrytych bujną zielenią, skał, spływały niezliczonej ilości strużki, wodospadziki i huczące wodospady. Podpłynąwszy tuż-tuż pod jedną ze skał, piliśmy wodę ze spadającego wprost na pokład prysznica.

Po 10,5 godzinach drogi, przed północą wpłynęliśmy do marinki w miejscowości Geiranger w Geirangerfjorden.

Nie omieszkaliśmy zrobić krótkiej wycieczki. Było cały czas jasno.

9 czerwca, piątek

Busem z Wrocławia przez Łódź i dalej samolotem z Gdańska do Norwegii przybyła następna ekipa. Tym razem piątka wrocławiaków - Małgosia, Bogna, Robert, Marcin i ja  oraz dwójka łodzian – Marlena i Janusz. Taksówką (234 korony) dotarliśmy do pobliskiej mariny Roald na wyspie Vigra, gdzie czekała na nas poprzednia załoga. Mieli jeszcze 3 godziny czasu do odlotu swojego samolotu. Szybko wymieniliśmy z Wojtkiem uwagi techniczne i w pokoju rozstaliśmy się (w pokoju domku klubowego tamtejszego klubu żeglarskiego). Pojechali. My zostaliśmy.

Nie zważyliśmy na zapewnienia poprzedników, że marinka spokojniutka i już opłacona (140 koron), że mieścinka cichutka, że kibelek cieplutki i czyściutki, że prysznic prawie za darmo i że nie opłaca się płynąć do głośnego, pełnego ekstrawaganckich turystów i innych takich pijących alkohol(!) bywalców barów i pubów, strasznie drogiego Ålesund i … popłynęliśmy tam.

To było to. Zacumowaliśmy w samym, samiuteńkim centrum miasta, tuż przy mostku. I z ochotą wtopiliśmy w panujący tam harmider. Tak, tego nam było trzeba. Padliśmy grubo po północy.

A co z tą słodką chwilą? Otóż wypakowując prowiant, jeden z naszych załogantów (nazwisko objęte tajemnicą śledztwa) wyciągnął ze swoich bagaży 120 Słodkich Chwil. Sto dwadzieścia. 60 kisieli i 60 budyni. Oj, będzie się działo…