17 lipca, niedziela

Zakończyliśmy swój rejs.

Zakończyliśmy w malutkiej przystani Liland, 12 km od lotniska Evenes.

W ciągu 10 dni pobytu w Norwegii (w tym 8 dni na wodzie) przepłynęliśmy z Trondheim do Liland na Ofotach między wysepkami i kamieniami 434 Mm w czasie nieco ponad 103 godz., z czego 44,5 godz. tylko na żaglach i prawie 59 godz. wspomagając się silnikiem. Zahaczyliśmy o mariny w Rørvik, Sandnessjøen, Ørnes i Bodø, zrobiliśmy wspaniałą wycieczkę na lodowiec Svartisen.

Dziewczyny – Ewa, Hania i Kaziutek – wspomagane Józkiem, spisały się znakomicie!

16 lipca, sobota

Rano: Po wczorajszych emocjach związanych z odzyskiwaniem utraconego bagażu Mietka oraz zakupem norweskiej butli gazowej, norweskiego gazu i norweskiego reduktora, przyszła pora na ukojenie nerwów.

W drodze z Bodø do Evenes, po przejściach znowu między kamieniami, chwilę odpoczęliśmy. Stara załoga, sterana uciążliwościami nocnej podróży, spała. A nowa poszła w wir walki. Znalazł się i pierwszy dorszyk, i pierwszy karmazynek, i czarniaczki, i bronsa…

Popołudniu: Łowczy przy pracy w kambuzie…

…i efekt jego działań.

14 lipca, czwartek

Tuż po północy, zgodnie z zapisem z dzienniku jachtowym, będąc już na sznurkach w Ørnes, otworzyliśmy dwa torty, oba w postaci gulaszu angielskiego, i wręczyliśmy naręcze kwiatów. Bo to urodziny Hani.

Wieczorem, już w Bodø, dołączyła do nas trójka z następnej ekipy: Mietek – kapitan, Jurek i Łukasz.

13 lipca, środa

To początek. A później było jeszcze ładniej.

Tak, lodowiec Svartisen to jest to!

12 lipca, wtorek

Najbliższym naszym celem jest lodowiec Svartisen. Już przepłynęliśmy sporo, ale sporo nam jeszcze zostało. Ruszyliśmy z Rørvik, jak zwykle, tuż po południu.

Dzień przeplatał  wodę, kamienie, chmurki, skałki i słoneczko. Szliśmy raz na żaglach, raz na silniku. Piękne widoki szaro-kolorowych gór przykuwały wzrok. Cały czas musieliśmy jednak obserwować rzeczywistość na wodzie i konfrontować z mapą – kamienie wciskały się nam pod koła zewsząd. Raptem dwugodzinna noc była zmierzchem i świtem jednocześnie.

Rano dopłynęliśmy do malutkiej miejscowości Sandnessjøen, której wymowy uczyliśmy się co najmniej godzinę,

u podnóża pięknego, skalistego łańcucha górskiego Sju Søstre, czyli Pięć Sióstr.

Upał. Zdjęliśmy z siebie wszystkie polary i kalesony i poszliśmy w miasto.

Po krótkiej wycieczce ruszyliśmy znowu w morze, tzn. w fiordy między następne kamienie. Równiutko o godzinie 2100 przekroczyliśmy krąg polarny.

I tak sobie manewrujemy do tej pory, a zbliża się północ. Niestety znowu deszczowa i zamglona.

10 lipca, niedziela

W sobotę w Trondheimfjord trochę pohalsowaliśmy w ciągłej mżawce, aż przed północą wreszcie wyszliśmy na szerokie wody. Że szerokie, to może trochę przesada, bo między niezliczonymi mniejszymi i większymi wysepkami i wśród wszechobecnych kamieni nad- i podwodnych. Wypłynęliśmy jednak z mokrego w suche. Również przed północą(!) pojawiło się nawet słoneczko.

Po świcie czasem też nawet pojawiało się słoneczko i wówczas humory znacznie się poprawiały.

Dużo też odpoczywaliśmy.

Płynęliśmy zarówno na żaglach, jak i na silniku (bo mieliśmy paliwo w baku). Ale ciągle lawirując między kamolami. Wieczorem stanęliśmy w Rørvik.

I zrobiliśmy sobie krótką wycieczkę. Wszechobecne mewy opanowały dachy niektórych budynków i wrzeszczały na nas, kiedy chcieliśmy się do nich zbliżyć.

9 lipca, sobota

W piątek bardzo elegancko dotarliśmy na Lady Melinę: autem na lotnisko w Gdańsku, samolotem na lotnisko w Vaernes i pociągiem pod samą marinę w Trondheim.

Tzn. tak miało być, tylko że peron na stacji Trondheim-Skansen był tak krótki, że można było wysiąść tylko z pierwszego wagonu, a my byliśmy w ostatnim… Pociąg ruszył z nami w środku. No i, wyobraźcie to sobie, pani konduktorka wysadziła nas na następnym przystanku i to bez żadnej dopłaty! Na dodatek przepraszając i załatwiając telefonicznie dla nas taksówkę na koszt … ichniejszego PKP. I tak elegancko właśnie dotarliśmy na Lady Melinę.

Po moich ostatnich perturbacjach z paliwem postanowiliśmy napełnić do pełna nasze puste zbiorniki. Samoobsługowy dystrybutor był 30 m przy sąsiedniej kei, świetnie! Za paliwo płaci się kartą, świetnie! I tu następna niespodzianka -  tylko, że tylko debitową i tylko norweską… Jest bardzo późny wieczór, pada deszcz, żywej duszy wokół.

Cóż było robić?

Dzięki bardzo pomocnej pomocy Kuby Gurdaka dowiedzieliśmy się, że trzeba dorwać jakiegoś Norwega, kazać mu nalać nam odpowiednią ilość paliwa i niech za to zapłaci. Tak też zrobiliśmy. Rano Ewa złapała pod marinową toaletą zmokniętego na canoe człowieka i nakazała mu to, co zaproponował Kuba. W nagrodę zaprosiła go do wspólnego wejścia do cieplutkiego i suchutkiego, objętego tajnym hasłem, przybytku.

Ruszyliśmy. Przedstawiam załogę: Ewa Tarnawska, Józek Radomański, Kaziutek Pawluczuk i Hania Rudnik.

Pozdrowienia zzze słonecznej Norwegii!