19 grudnia, czwartek
Wracamy jutro. Tutaj mocno wieje, więc musiałem dołożyć cum. Technika na LM bez zarzutu – zegar dwa razy na dobę pokazuje dobrą godzinę. Wszystkie zlecone zadania wykonane, LM wygląda jak nówka. A na pożegnanie Wysp – pięknie wyszła Teneryfa.
16 grudnia, poniedziałek
W marinie pojawiły się niezidentyfikowane obiekty pływające.
Melinka jest mocno porysowana. Dziś ma mieć pomalowane burty, ale od rana mocno wieje, więc czy to się uda?
Częściowo się udało. Produkt uboczny – opracowałem figurę, pełny szpagat w kwiecie lotosu wykonywany w zwisie. Ale nie sięgnąłem do rys tuż nad wodą, więc kupiłem przedłużkę mojej ręki (8 euro) plus jeszcze 2 wałeczki. Już jest inaczej!
15 grudnia, niedziela
Wczoraj było pochmurno.
Mimo to prace bosmańskie trwały w najlepsze. Pilnik za 2 euro, dwa dni piłowania i efekt jest zdumiewający.
Dziś niedziela. Cała marina śpi, a tu takie widoki! Melinka o poranku cudna.
Niektórzy, to mają szczęście od samego rana. Chyba pora też zarzucić, bo sprzęt w bakiście czeka.
Prace bosmańskie – ciąg dalszy.
Nie boimy się konkurencji.
13 grudnia, piątek c.d.
W nocy wiał silny wiatr i strzelił nam jeden mooring. Moje, tylko pobieżne, badania archeologiczne wykazały, że zakładał go Kolumb lub jego ludzie – tego nie jestem pewien.
W związku z powyższym tak się zdenerwowali, że dla odstresowania wybrali się na wycieczkę na północ.
Faro Sardina i naturalne baseny.
Agaete i jego najstarszy dom, koniec 18 wieku
Agaete – kwiaty, początek 21 wieku
A po powrocie zaatakowali: „Na pewno nie ma wiertarki na pokładzie?”. Jest wkrętarka, w trzeciej bakiście po prawej w mesie – odparowałem.
Dziś wydaliśmy 93.14 euro na materiały związane z dalszymi pracami, które planujemy od jutra. Jeżeli mógłbyś odszukać poprzednie info nt. wydatków, to… itd. itd. itd.
13 grudnia, piątek
Boluś, zamieść coś, bo smutno na Twojej stronce.
Po czymś takim tak się zawziąłem, że w nocy uzupełniłem stronkę wpisami od soboty 7-go do czwartku 12 grudnia. Dokumentacja przesyłana regularnie przez Jurka okazała się bardzo poważna w swojej treści i formie.
12 grudnia, czwartek
Bolid za 25 euro w pitstopie. Musi spać z nami.
Koszt parkingu za noc 12,5 euro.
W sprawie naszego wypożyczonego bolida poszedłem do gostka obsługującego parkingi, by zapytać, czy nie ma czegoś tańszego. Powiedział, że nie. Więc zapytałem go ile płacą właściciele łodzi z mariny. „W ich sprawie dostaję maila z biura mariny i płacą 10 euro za miesiąc”. Pojechałem do mariny i poprosiłem o odpowiedniego maila do biura parkingów. I mam wielką satysfakcję, bo za 10 euro szlaban otwiera mi się na kartę do kibla! I teraz pytanie: dlaczego nikt mi tego nie powiedział na wejściu?
Poniżej: Dom Krzyśka Columba.
11 grudnia, środa
Jerzy Z. przesłał mi, licząc od soboty, mnóstwo informacji.
To tylko moja wina, że nie przetranspondowałem ich na stronę Meliny. Poprawię się lada moment. Jest ciekawie. Poczekajcie! A na razie panorama z przesłanego filmiku: „Sam środek Gran Canarii. Jesteśmy na wysokości 1400 mnpm.
10 grudnia, wtorek
Godz. 0840. Nasza zatoka już się budzi.
Pierwsze wstają śpiwory.
Potem namioty.
Dla jachtów ważna jest godz. 9-ta, bo wtedy zbierana jest opłata za kotwiczenie. Kto zaśpi, ten ma w plecy…
Godz. 1058. Tymczasem penetrujemy najstarszą halę rybno-warzywną.
Te zdjęcia robiła Ania. Chyba pora coś złowić na obiad.
Godz. 1233. W oczekiwaniu na Wielką Falę z nudów wymieniono zużyte anody.
9 grudnia, poniedziałek
Zadzwonili jakoś tak wieczorem. W każdym razie było po kolacji. Podali moje nazwisko. „Rozmowa będzie po angielsku”. Słyszę, jak kolejne sekretarki przekazują mnie sobie i na końcu głos męski się przedstawia i podaje moje nazwisko. Okazuje się, że departament stanu ma do mnie taką prośbę: „Widzimy, że stoi pan koło małego szarego budyneczku. To stacja transformatorowa”. Nie – mówię – to śmietnik. „Na wierzchu tak, ale pod spodem jest stacja, która zasila wyrzutnię rakiet znajdującą się pod mariną. Marina jest tylko kamuflażem”. Przecież nic nie trzeba robić, jak pracuje transformator – mówię. „No właśnie! Żonka sobie odpocznie, a tobie wpadnie troszkę kaski. Facet, który tam pracuje, pojechał na urlop. Obmiatał okolicę”. Środek nocy, a ja nie wiem, gdzie jest klucz, ani ta miotła. Może gdyby ta kolacja nie była tak pyszna, obfita i późna, nie miałbym takich snów.
A rano: Szukam aktualnie szczotki drucianej. Czy była takowa? Czy możesz podać nadmiar? „W pierwszej bakiście za stolikiem nawigacyjnym”. Ok, nurkuję. Efekt?
Cud techniki po liftingu. Gratis mają pociągnięte srebrzanką kamienie. Powoli do przodu.
Gracie w szachy? Jeśli tak, to tylko w Las Palmas. Jeśli nie, to sobie usypcie Rzeźbę Bożonarodzeniową.
8 grudnia, niedziela
Bo najważniejszy jest plan. Dobry i niepodważalny plan. Plan, którego się powinno trzymać za wszelką cenę, żeby nie było bałaganu.
Plan jest taki: Pierwszy tydzień z trzech – przeprowadzamy Melinkę. Drugi tydzień – pracujemy przy niej. Trzeci tydzień – zwiedzamy wyspę i odpoczywamy.
Plan na dziś: zakładamy nową starą kotwicę. Będzie pozbawiona rdzy i odmalowana. Jak Bolo będzie szedł keją, to pomyśli, że to latarnia morska – tak świecić będzie ta nasza kotwica po liftingu.
Rano byliśmy pod katedrą, bo dobrze jest pomodlić się przed ciężką pracą.
Akurat był tam festyn, więc wciągnięto nas do zabawy.
Wracamy. Tu są jednak odległości, więc po drodze przyda się przecież mały ławeczkowy lanczyk przedpracowy.
A potem pora wytchnienia.
Dni tu mijają bardzo szybko, może dlatego, że około 18-tej robi się szaro. Sznurki, niezastąpione podczas opadów, są też bazą kina domowego. Teraz leci „Irlandczyk”.
Ale od jutra już na ostro 
7 grudnia, sobota
Dziobiąc fale dziobem do Las Palmas dopłynęli planowo o 11-tej. Najpierw załatwili finanse.
Bardzo łagodny panuje tu klimat dla żeglarzy.
6 grudnia, piątek
Wczorajsza wizyta w marinie zaowocowała. Dzwonię rano, a oni mówią standardowo:
- Proszę czekać na telefon od nas.
Dzwonię po południu i pytam:
- Proszę powiedzieć, który jestem na liście oczekujących?
- Dwudziesty czwarty.
- Jak to – mówię – byłem wczoraj osiemnasty!
- Tak, ale jest sztorm i nikt nie wychodzi.
Nie minęło pół godziny, dzwonią.
- Mamy dla pana dobra wiadomość, sir. Mamy dla Pana miejsce w marinie. Może Pan wchodzić.
- Będę jutro o 11-tej! – mówię, ale jeszcze nie wiem jak? To przecież 10 mil pod sztorm w mordę…
Dzień bardzo pracowity. Złożona została do kupy i zamontowana winda kotwiczna. Wprawdzie jesteśmy tu trochę odcięci od świata, ale też nic nie płacimy. My mówimy o porcie schronienia na czas sztormu, a oni to przełykają i jakoś to sobie przerabiają. Tymczasem obie strony są zadowolone i to jest najważniejsze.
5 grudnia, czwartek
W nocy było u nas oberwanie chmury. W środku w niektórych miejscach też. Na szczęście jest tu dużo sznurka.
Ania pilnuje interesu, a ja strzeliłem sobie selfika wg najnowszych trendów.
Jadę do Las Palmas, żeby okazać determinację, bo przez telefon mówią coś o tygodniu oczekiwania na miejsce. Rzeczywiście wiatr taki, że nikt nie wychodzi. Melinka pięknie pracuje na cumach podczas silnego wiatru w porcie, aż się mewy zachwyciły, ale prąd mi się skończył i nie nagrałem. Co będzie, jak powiedzą „wchodź”, a Lady pod ten wiatr nie da rady? Coś wymyślę.
W marinie tłok, jak u lekarza. A może nawet, jak w zusie. Musimy się przedostać z Taliarte do Las Palmas nie bacząc na warunki, bo tam zakwitniemy.
Wieczorem nadeszła fotografia i gorzki biały wiersz do niej:
„nie opuściliśmy portu o czasie bo dla nas za silny wiatr no to ktoś dopilnował żebyśmy nie mogli wyjść podczas odpływu nie można mówić o przysłowiowej gościnności”
4 grudnia, środa
Po lewej ilustracja do dzisiejszego tytułu. A tytuł tego po prawej brzmi: „Żeby nie było…”. Wypłynęli z Pasito Blanco jeszcze po ciemku. Jurek zastosował ściemniacz ekranu.
Ten autorski projekt wywołał dyskusję:
- Wystarczyło nacisnąć krótko przycisk wyłącznika i pokręcić gałką.
- Tak to każdy może…
I dalej: „Schroniliśmy się w Taliarte, bo w Las Palmas jest kolejka do wejścia. Po wypełnieniu miliona dokumentów dla różnych ‚quardia’ pozwolono nam zostać 1 dzień. Furtkę zamknięto na klucz. Trzeba było widzieć Anię, z jaką gracją bierze ten płot”.
„Płot Ani – bezcenne. Czy ktoś może zna Las Palmas? Czy są tam płoty? Bo ona się robi nerwowa, jak nie ma”.
3 grudnia, wtorek
A oto panorama mariny Pasito Blanco. Jedna Szwedka powiedziała, że łódce będzie tu dobrze, ale co mają robić załogi?
Nie miała racji.
Chyba zapomniała, że jest tu Spar…
2 grudnia, poniedziałek
Czy wiecie, co poeta miał na myśli? Ja wiem. Przyjrzyjcie się uważnie poniższej fotografii i znajdźcie drobny, adekwatny do tytułu szczegół.
Poza tym: „Teraz czekamy aż wiatr troszkę zelżeje lub zmieni kierunek. Trwają prace bosmańskie – kontynuowane będą na basenie w Maspalomas”.
1 grudnia, niedziela
„Ostro negocjujemy”
Nic nikomu nie mówiąc, cichaczem, pp. Zenderowie przesunęli się z Puerto de Mogan do mariny Pasito Blanco.
30 listopada, sobota
W nocy o godz. 0335 przyszedł sms: „Jacht odnaleziony, przejęty w stanie w jakim jest”. To Jurek Zender wraz z Anią radośnie oznajmił, że wreszcie będzie mógł rozprostować kości na łajbie. Sądząc po godzinie łatwo nie było…
26 listopada, wtorek
Rejs zakończony. Przepłynęliśmy 200 mil w 53,5 h, z czego 20,5 na żaglach i 33 na silniku. Co poniektórzy na pewno wrócą na Canary Islands!
Pozdrawiam
Robert Rzepecki
Wprawdzie Robert z Elą będą jeszcze na Lady Melinie do czwartku, ale oficjalne zakończenie odbyło się, bo wyjechała już pozostała czwórka z załogi.
24 listopada, niedziela
„Popsuł mi się aparat, więc słabo ze zdjęciami… W Mogan kończymy rejs. Załoga odpoczywa po trudach nocnych przelotów. Część relaksuje się w tutejszych kawiarniach i ciepłym klimacie na południu wyspy, a druga część załogi udaje się do deszczowego Las Palmas na start regat ARC”.
Fauna i flora
