11 lutego, piątek

Zewsząd załoga następnego azorskiego etapu dotarła do celu. Anka z Zielonej Góry, Aśka ze Świdnicy, Wacek spod Głogowa, Adam z Lublińca, Piotr z Katowic i Arek spod Bolonii. Wszyscyśmy spotkaliśmy się raniutko na lotnisku w Krakowie.

Zgodnie ze wskazówkami stąd dotarliśmy prosto na Azory. Przez Lizbonę na Terceirę. Wszystko poszło zgodnie z planem i niepotrzebne nam były plany awaryjne.

Covidowe obostrzenia i odpowiednie służby wymagały od nas jedynie posiadania certyfikatu szczepienia. Formalnie również trzeba było wypełnić dwa formularze lokalizacyjne – kontynentalny portugalski i wyspiarski azorski. Inne podręczne rzeczy z bagażu podręcznego kapitana przydadzą się niewątpliwie później.

24 listopada, środa

Wczoraj pożegnał nas wschód słońca z widokiem na zasnuty chmurami najwyższy szczyt Azorów i Portugalii Pico na sąsiedniej wyspie Pico. Nasza decyzja była słuszna patrząc na prognozę wiatrową.

Przepłynęliśmy jednym susem ok. 70 mil z Angry do Heroismo na Terceirze do Horty na Faial w czasie 19,5 godziny, z czego silnik wykorzystywaliśmy tylko do manewrów portowych w sumie przez ok. 40 minut.

Lizbona w świątecznym już nastroju. Ciepło. Poszwędanie się po mieście sprawiło nam sporo przyjemności. Szkoda, że to już koniec.

22 listopada, poniedziałek

Zrobiliśmy wycieczkę autem wokół wyspy. Deszcz towarzyszył nam prawie cały czas, ale z przerwami. Wykorzystywaliśmy to skwapliwie. Odwiedziliśmy m.in. Porto de Pescas de Varadouro z pięknym widokiem na klif z siedmioma wodospadami, Parque Florestal do Capelo i zasypaną przed 50-ciu laty pyłem wulkanicznym z Vulcao dos Capelinhos latarnię morską Farol da Ponta dos Capelinhos.

Nie dotarliśmy na szczyt Caldeira do Cabeco Gordo. I całe szczęście. Okazało się, że aktualne opady są najbardziej intensywne od 100 lat! Ulicami podgórskich wiosek płynęły rwące strumienie wezbranej nagle wody i w wielu miejscach drogi zostały uszkodzone.

Wybieraliśmy zatem spokojne miejscowe przydrożne knajpki z gorącą sopa do dia na początek. A wieczorem trafiliśmy w Horcie do lokalu, gdzie trzeba rezerwować stoliki. Nam się udało bez. W menu płaty miecznika pieczone własnoręcznie na rozgrzanym do białości wulkanicznym kamieniu. Rewelacja!

W planach mieliśmy powrót na Terceirę. Morze i pogoda jednak zweryfikowały nam plany. Stąd już jutro lecimy do Lizbony. Jacht zostawiamy pod opieką poznanego na miejscu, sympatycznego Tomka, Polaka mieszkającego tymczasowo na wyspie.

20 listopada, sobota

W piątek płynęliśmy sobie.

Płynęliśmy cały czas na żaglach, silnika używszy jedynie do manewrów portowych. W sobotę o 0600 stanęliśmy w marinie Horta. Od godziny 8 zaczęło wiać. Nieco później padać.

Przez cały dzień mocno wieje, czasami ciut słabiej. I pada. Czasami ciut słabiej, a nawet chwilowo przestaje. Odpoczywamy i wałęsamy się po Horcie. Znaleźliśmy ślad Jacka Guzowskiego i jego Eternity z wyprawy sprzed sześciu laty.

Horta w deszczu też jest ładna. A Cafe Sport szczególnie.

18 listopada, czwartek

Angra do Heroismo jest ładna. Ale obowiązki względem jachtu są ważniejsze. Naprawiliśmy, co trzeba, czyli, ot, założyliśmy nowy pasek klinowy. Przy okazji wymieniliśmy jedną rurkę, bo przetarła się, sparciała i przeciekała. I dodatkowo jeszcze wymieniliśmy olej w silniku i filtry, bo już był na to czas.

Na tym zakończyliśmy i pojechaliśmy na krótką wycieczkę po wyspie. A w tym czasie, wieczorem, w zaprzyjaźnionym Jacht Klubie Wrocław odbywał się kolejny Czwartek Klubowy. Akurat planowany był sezon żeglarski 2022. Może tym razem na Lady Melinie…? Wymieniliśmy telefonicznie przyjacielskie pozdrowienia.

Jutro rano wypłyniemy w kierunku wyspy Faial do Horty. Mamy nadzieję uciec przed zbliżającym się sztormem.

17 listopada, środa

Słoneczko wyszło na całego we wtorek 16-go. Zaopatrzeni w stroje kąpielowe i ręczniki ruszyliśmy w trasę.  Wspięliśmy się na jakiś szczyt z piękną panoramą i widokiem na Lagoa do Fogo  (wspięliśmy się autem).

Stamtąd popędziliśmy drugi już raz do Furnas. Ogrody Parque Terra Nostra są zachwycające, a kąpiel w basenie w wodzie przypominającej siarkową cieplutką gnojówkę przyprawia o zawroty głowy, a skórę robi gładziutką.

Na koniec wzięliśmy relaksacyjną gorącą kąpiel w okowach przyrody w Caldeira Velha.

Dzisiaj raniutko dziewczynki odleciały. Tak, ta część etapu była nad wyraz ładna.

Oczywiście odleciały samolotem.

15 listopada, poniedziałek

A tymczasem na Sao Miguel do Ponta Delgada przybyła następna załoga (od prawej: Tadek Staniul, Mirek Dąbrowski, Andrzej Szlezak i Zbyszek Szelągowski).

Już wiemy, że pierwszy przeskok z Sao Miguel na zachód zrobimy samolotem. Po co się katować na wodzie, prawda?