29 czerwca, środa

To jeszcze wspomnienia Andrzeja i Zbyszka z Szetlandów:

Wypłynęliśmy w poniedziałek po obiedzie. Zbyszek na dziobie, Andrzej na rufie, ja wygodnie w kokpicie za sterem.

We wtorek przekroczyliśmy dwie granice. O 0047 granicę między półkulą zachodnią a wschodnią, czyli południk 000, a o 1325 granicę stref ekonomicznych. Pośrodku Morza Norweskiego czekały na nas potwory. Te zamglone, to jeszcze szkockie, a te wyraźne już norweskie.

A dzisiaj o godz. 2200 zacumowaliśmy ostatecznie w Ålesund. Wprawdzie przy szambiarce, tzn. przy  eleganckim punkcie odbioru, ale w samym centrum miasta.

26 czerwca, niedziela

Tak sobie siedzę i myślę… Tak, ruszamy w poniedziałek!

Wymuszony postój wygenerował potrzebę, a wręcz konieczność, zrobienia sobie wycieczek po mieście i wyspie. W sobotę po mieście udało się pięknie, ale następnego dnia, kiedy chcieliśmy pojechać lokalnym transportem wokół wyspy okazało się, że transport w niedzielę… nie działa.

Widoki z miasta.

Widoki z nabrzeża.

Widoki z i na pole golfowe.

Broch. Mnie to zawsze urzeka.

25 czerwca, sobota

Wczoraj we mgle zauważyliśmy odpowiednią latarnię morską i dzięki temu dotarliśmy do stolicy Szetlandów – Lerwick. Marina zapchana, ale udało nam się stanąć w tratwie na trzeciego.

Miasteczko jest urocze.

 Zostajemy tu do poniedziałku.

23 czerwca, czwartek

Raniutko (2 godziny przed HW w Aberdeen) wypłynęliśmy, żeby prąd pływowy pomógł nam przecisnąć się przez liczne cieśninki między wyspami. Tak też było. Pamiętać jednak należy, że kierunek płynięcia nie jest tam gdzie dziób, ale tam gdzie chce prąd. Różnica często 30-40 stopni, a czasem nawet, bagatela, 60…

W zwężeniu między wysepuńką o nic nie mówiącej nazwie Calf of Eday a przylądeczkiem o podobnie dziwnej nazwie Gump of Spurness wynoszący  nas prąd spotykał się ze ścianą spokojnej wody tworząc ponad metrowe fale, które pieniły się, jakby rozbijały się o kamienie szczerzące się tuż pod powierzchnią wody. Kolejne dziwne zjawisko, bo głębokość tam, to ok. 15 m. Prąd zygzakiem przepchnął nas na spokojniejsze wody. Uff.

Późnym wieczorem dotarliśmy do ornitologicznego raju na wysepce owiec Fair Isle między Orkadami a Szetlandami, stanęliśmy w zatoczce o dumnie brzmiącej nazwie North Haven.

Cisza i spokój. Tylko te ptaszory darły dzioby. Przy drodze swoje norki wykopały puffiny.

Nieliczni mieszkańcy, oprócz owiec i maskonurów, żywią się również królikami łapanymi w przemyślne pułapki.

A w ogóle jest tu pięknie.

Ale wszędzie te bobki…

22 czerwca, środa

Na zielskach o 4 rano puściła kotwica. O siódmej znowu. O 0815 staliśmy już spokojnie na sznurkach w marinie.  Zaoszczędziliśmy w ten sposób prawie 32 funty.

Wiało. Po niebie przewalały się przeróżne chmurzyska.

Z nudów zastanawialiśmy się, co robić. I wymyśliliśmy, że przetkamy kanalizację. Jak pomyśleliśmy, tak zrobiliśmy. Byliśmy też w katedrze.

I w Tesco dwa razy. A na osadę Skara Brae i kręgi paleolityczne zabrakło nam już czasu. Ale kingston działa bez zarzutu! No i koszty mniejsze…

21 czerwca, wtorek

Przepłynęliśmy z zachodu na wschód cieśninę Pentland Firth. Zjawiska na wodzie były niesamowite. Żadne zdjęcia nie oddadzą np. wrażenia nagłego przestawienia położenia dziobu o 60 stopni. Zauważona max prędkość, to ponad 10 kn.

Już po emocjach płynąc spokojnie do celu zauważyliśmy ogromną, chyba metrową, wystającą pionowo w górę płetwę. Orka pojawiła nam się za rufą jakieś 50-100 m kilka razy i od razu przestało być spokojnie.

Przed północą stanęliśmy na kotwicy przy porcie Kirkwall na Orkadach.

20 czerwca, poniedziałek

Wczoraj postanowiliśmy, że dzisiaj przepływamy owianą złą sławą, ze względu na ponad 5 metrowe pływy i prądy pływowe sięgające 9 węzłów, cieśninę Pentland Firth.

Ostatnio w Jacht Klubie Wrocław odbyły się dwa wykłady-szkolenia z zakresu pływów. Namawiałem uczestników do odbycia praktyki na Lady Melinie właśnie tu, no, ale skoro nikt nie miał ochoty, to może ktoś zechce pochylić się nad problemem, przed którym stanęliśmy w rzeczywistości.

Otóż na mapie znajdującej się na pokładowym komputerze widać Lady Melinę w lewym dolnym rogu stojącą w porcie Scrabster. W prawym dolnym  rogu jest wykres siły i kierunku prądu dla zachodniego wejścia do cieśniny. Obok wykres pływów, oba ustawione na godzinę 1200.

Chcemy przepłynąć cieśninę Pentland z zachodu na wschód. O której godzinie powinniśmy wypłynąć z portu, aby prąd nas zabrał ze sobą, a nie był przeszkodą.

19 czerwca, niedziela

Jak to w niedzielę po robocie (która się na jachcie nigdy nie kończy), poszliśmy na wycieczkę zobaczyć, jak ta Szkocja wygląda. Wygląda pięknie, zresztą sami zobaczcie.

W tle Orkady, na wyciągnięcie ręki, tuż za cieśniną Pentland Firth.

Bramka zamknięta na trzy spusty, żeby się owce nie rozlazły, ale da radę przeleźć i…

… po ponad kilometrowej wycieczce między bobkami można dostać się na ławeczkę z widokiem na przestwór.

Przestwór jest bardzo stromy, bardzo dziurawy i bardzo tam wieje.

I mimo wszystkich tych niedogodności, a może właśnie dlatego, żyją tam różne ptaszyska, np. maskonury, czyli puffiny. Widać ich cztery. Cztery? Tak, cztery.

A z bliska to wygląda na skład budowlany ze schodkami.

Ładnie tu, prawda? A namawiałem!

18 czerwca, sobota

Dzisiaj w środku nocy dotarliśmy z Edynburga do Scrabster, na północny czubeczek „kontynentalnej” Szkocji. Dowiózł nas tu, wyświadczając ogromną przysługę, bardzo sympatyczny Michał Trenogow,  dobry kierowca i interesujący rozmówca. Bardzo dziękujemy! Niemal od razu zamieniliśmy się z załogą Olka (Lady Melina zamieniła Olka na Bolka), z którą Michał ruszył w drogę powrotną.

Jesteśmy w trójkę, ekipą płynącą jesienią z Madery na Azory, czyli ze Zbyszkiem Świtałą i Andrzejem Szlezakiem.

Od rana, ponieważ m.in. silny wiatr uniemożliwiał wyjście z portu, wzięliśmy się do roboty.

A potem, przy sobocie po robocie…